बहर

आपण कितीही आपले weather बरोबर घेऊन फिरलो तरी ते सोनेरी, चंदेरी दिवस त्या त्या गोष्टींची परत परत आठवण करून देतातच…दोन वर्षापूर्वी याच दिवसांत... तीच पानगळ , तोच पिवळेधमक सडा आणि तीच कविता !!

सोनेरी किरणांची झालर लेवून

तू माझ्या खिडकीतून डोकावत होतास

कोजागिरीच्या चांदण्यात

मला नाहून टाकत होतास

घट्ट मिटत्या काळोखात

छटा माझ्या आजमावत होतास

तुझे चित्र साकारण्यात

दिवस माझा सरत होता

रोज निराळ्या पिवळ्या रंगाचा

रंग मला उमगत होता

तरीही माझ्या पटावर तू

काही केल्या उमटत नव्हतास

कारण…. बहुदा…

शरदातील त्या पानगळीचा

मला कधीच अडसर नव्हता

माझ्या दारच्या पळसाला

सतत तोच बहर होता…

शिल्पा